بریکولاژ؛ فنی با پایان باز
بریکولاژ یک طرز فکر و روش یادگیری است که نه تنها در آشپزی بلکه در معماری، ادبیات، جامعه‌شناسی، مطالعات فرهنگی، برنامه‌ریزی شهری و غیره می‌تواند مفهوم خود را معنی‌دار کند.
این اصطلاح جالب و کاربردی اولین بار از سوی کلود لوی-استروس، انسان‌شناس و جامعه‌شناس فرانسوی، تعریف شد که در پی این بود که چگونه جوامع با استفاده از منابعی که از قبل در آگاهی جمعی‌شان وجود دارد، راه‌حل‌های جدیدی خلق می‌کنند.
این مفهوم را به عنوان یکی از تکنیک‌های آشپزی اگر در نظر بگیریم می‌توانیم به تعداد بی‌نهایت غذاهایی اشاره کنیم که فوری سرهم کرده‌ایم و اسمی من‌درآوردی روی آن گذاشته‌ایم و به اهالی سفره تعارف زده‌ایم.
چطور؟
وقتی اولین سوژه‌های خوردنی را از میان طبقات مختلف یخچال و کابینت بیرون کشیدیم و با آنها هویت بصری و چشایی جدیدی خلق کرده‌ایم، دست به بریکولاژ زده‌ایم؛ امکاناتی که در دسترس‌مان بوده و غذایی در خور خوردن و لذت بردن.
بله، این کار خلاقانه، اسم و تعریف فاخری دارد. ما را هم که دست‌اندرکار بوده‌ایم، بریکولر می‌نامند که بریکولرها معمولا تجربه‌گرا و به دنبال روش‌های غیرخطی هستند.
در فرایند بریکولاژ، هر غذا می‌تواند یک داستان شنیدنی و خوردنی داشته باشد. با هر چرخش پیاز در تابه یا برش سبزیجات، ما در حال خلق داستان خود هستیم و روایتی را شکل می‌دهیم که می‌تواند روزی بخشی از فرهنگ آشپزی شود. با این حال، مهم این است که بدانیم آن داستان روزی با یک تغییر جزئی در دست یک نفر دیگر روایت متفاوتی خواهد گرفت.
بریکولاژ در واقع پاسخی به‌موقع به نیازهای فوری ما است و در عین حال شیوه‌ای انعطاف‌پذیرتر و نوآورانه با پایانی باز است که می‌تواند به نتایجی غیرمنتظره اما درخشان و خوشمزه منجر شود.