عادت‌های غذایی پایدار

عادت‌های غذایی پایدار

عادت‌های غذایی پایدار، شیوه‌های رفتاری هستند که محصولاتی را حمایت می‌کنند که از نظر، اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی مسئولند. این عادت‌ها از آسیب‌های بالقوه و اثرات مخرب کشاورزی مثل فرسایش خاک و مصرف کودها و آفت‌کش‌های شیمیایی جلوگیری، به اشتغالزایی و توانمندسازی اقتصادی جامعه کمک و رفتار مسولانه‌ی اجتماعی را ترویج می‌کنند. کوچک‌ترین عادت غذایی پایدار می‌تواند تغییر بزرگی را در سیستم‌های پایدار ایجاد کند. این عادت‌ها، پیام‌هایی مهم، ساده و روشن هستند.

اگر می‌توانیم خودمان بکاریم.

این کاشتنی‌ها می‌تواند سبزی وگوجه‌فرنگی باشد که در گلدان یا باغچه‌ای سبز می‌شوند.

اگر امکان کاشت و پرورش محصولات برای‌مان فراهم است، این سالم‌ترین، محلی‌ترین و پایدارترین شیوه تغذیه‌ پایدار است.

محصولات محلی بخریم.

خرید محلی راهی برای حمایت از جامعه است. پول خود را برای جامعه‌ای خرج می‌کنیم که در آن زندگی می‌کنیم.

با این کار میزان سوختی که برای جابه‌جایی‌های طولانی صرف می‌شود تا محصول به ما برسد، کم کرده‌ایم که به همین میزان گازهای گل‌خانه‌ای کمتری انتشار می‌یابد.

این شیوه امنیت مشاغل محلی را تضمین می‌کند. غذایی را بخریم که به جای استفاده از محصولات گلخانه‌ای و تجاری با محصولات محلی تهیه شده است. 

هر محصولی را به فصلش بخوریم.

بعضی مواد غذایی فصلی هستند. اگر سبزی یا میوه‌ای را در خارج از فصلش دیدیم، خوشحال نشویم. بدانیم این محصول کیلومترها طی کرده تا به بشقاب ما رسیده است.

این مواد ممکن است در شرایط مصنوعی مثل گلخانه‌های گرمایشی به عمل آمده باشند، کیلومترها آنطرف‌تر کاشته شده یا قبل از رسیدن، برداشت شده باشند.

در این شرایط هم تازگی‌شان را از دست داده و هم رد کربنی قابل توجهی را به جا گذاشته‌اند. مواد غذایی فصلی بیشتر دوست‌دار محیط هستند، ارزان‌ترند چون منابع کمتری صرف کاشت و داشت‌شان شده و اتلاف انرژی‌شان کمتر بوده است.

به طور مثال ما در ساوا محصولی همچون انگورخمس را در مبدا تنها در فصولی که آماده می‌شوند تهیه می‌کنیم به همین خاطر موجودی این محصول در طول سال متغییر است.

دورریز کمتری داشته باشیم.

غذاهای فاسد شده منبع اصلی گاز متان به عنوان یکی از گازهای گلخانه‌ای و گرمایش زمین هستند.

اندازه اشتهای‌مان را داشته باشیم و غذایی بیشتر از آن درست نکنیم. وقتی غذایی زیاد آمد، آن را با فریزر کردن، خشک کردن و درست کردن خوردنی‌هایی مثل سوپ یا عصاره گرفتن به چرخه خوراک‌مان برگردانیم و دور نریزیم.

غذای کمتری را دور بریزیم.

وقتی غذایی را دور می‌ریزیم، انگار پول و انرژی‌های طبیعی را دور ریخته‌ایم. دورریزهای خانگی به طور متوسط ۳۰ درصد غذایی است که می‌خریم. 

لیست خریدمان را از نو تعریف کنیم.

به حجم بسته‌بندی، نوع مواد غذایی و استفاده از غذاهایی کمتر فرآوری شده فکر کنیم. این کار ما را به سمت استفاده از بسته‌بندی، دورریز، هدررفت انرژی و آب کمتری می‌برد.

در مصرف گوشت متعادل باشیم.

از گوشت‌هایی مصرف کنیم که به صورت پایدار تهیه می‌شوند. به طور مثال ما در ساوا برای قرمه راک از گوشت مجوز داری استفاده می‌کنیم که به دور از فضا دامداری صنعتی و از طریق منابع طبیعی بدون آنکه آسیبی به آن بزند پرورش داده می‌شود.

به سبزیجات و مواد غذایی گیاهی بیشتر توجه کنیم.

سبزیجات، بنشن، غلات و مغزها را بیشتر در برنامه غذایی‌مان بچینیم و ترکیبی از این گروه‌های مواد غذایی برای وعده‌های‌مان تعریف کنیم.

تنوع غذایی‌مان را زیاد کنیم.

مرزهای ذایقه و سلیقه‌مان را بسط دهیم. در حال حاضر بعضی از ما روی یک نوع مشابهی از مواد غذایی مثلا مرغ در جا می‌زنیم. اما داشتن یک بشقاب رنگارنگ از مواد مغذی، طبیعی و لذیذ خیلی جذابیت بیشتری ایجاد می‌کند. محصولات محلی جدید را از اینجا ببینید و به سفره‌تان اضافه کنید.

مواد غذایی با چربی، نمک و شکر کمتری مصرف کنیم.

این مورد با عقل سلیم هم‌راستا است. یا مقدار کمتر و یا تعداد دفعات کمتری از این گروه‌های مواد غذایی در وعده‌های‌مان بگنجانیم. برچسب‌های غذایی همچون آنچه سازمان غذا و داروی ایران برای محصول در نظر می‌گیرد را بیشتر بشناسیم و یا آن‌ را به دیگرانی همچون سالمندان آموزش دهیم.

ارگانیک رفتار کنیم.

برای پرورش محصولات ارگانیک چون آفت‌کش و کودهای شیمیایی کمتری استفاده می‌شود. بنابراین اثرات کمتری بر محیط‌زیست دارند.

محصولات حیوانی مثل شیر ارگانیک هم به معنای این است که برای تغذیه حیوان هیچ آنتی‌بیوتیک و هرمون‌های مصنوعی استفاده نشده است.