قرمه راک

به جهان بامزه‌تر از آن نباشد

ردش را بگیریم به پیش از تاریخ می‌رسیم؛ آنجا که نیاکان‌مان در غارهای خود به فکر استفاده از گوشت و میوه برای روز مبادا بودند. آنها راهی موثر و شگفت‌انگیز برای چالش «کمبودهای فردا» یافتند؛ در هوای سرد، سرما و آتش را غنیمت دانستند و در گرما، نور خورشید و باد را. گوشت را گاه دودی و گاه سرخ می‌کردند و در سرما نگه می‌داشتند و به وقتش خودشان به ضیافتی دعوت می‌کردند.  این شیوه آنقدر خوب جواب داد که به عنوان میراثی خوشمزه به نسل امروز ما رسیده است.

دامداران تعدادی گوسفند را از گله جدا می‌کنند و می‌پرورانند. چَرا این گوسفندان با هم‌نوعانشان فرق دارد و برای پروار شدن، پذیرایی بهتری می‌شوند و گاهی با دست تغذیه‌شان می‌کنند. این گوشت شیشک (گوسفند نر جوان) جایگزینی شایسته‌تر از خودش ندارد. قرار است قورمه شود.

قرمه مسیر خوش عطر و بویی را طی می‌کند. گوشت و دنبه‌ی همان گوسفندان بومی و نازپرورده، قیمه (خرد) می‌شوند. این ترکیب را درون ظرفی معمولا مسی با کمی آب می‌جوشانند تا شهله‌ گوشت بافتش را آزاد کند. در ادامه، با حرارت آتش، گوشت به روغن می‌نشیند و در بستری از چربی و دنبه‌ خود خوشرنگ می‌شود. جز نمک چاشنی‌ای نمی‌خواهد که هم مکمل طعم گوشت است و هم موجب ماندگاری‌اش. عطر گوشت بریان‌شده هوش می‌رباید. در آخر آن را درون کوزه‌های بزرگی ذخیره و کنسرو می‌کنند که حدود شش ماه می‌تواند سلامت بماند.

به وقت نیاز، گاهی در خورش بریزیم، گاهی به پلو بزنیم و یا خودش را گرم کنیم و با نان به نیش بکشیم. بله، از این گنجینه‌ خوشمزه‌ درون خم، می‌توانیم به تعداد خورش‌ها، پلوها، آبگوشت‌ها و غذاهای گوشتی مختلف نوش جان کنیم.

شاید وقتی نادرمیرزای قاجاری، از نوادگان فرهیخته آن عصر، می‌دید خوالیگرش (آشپزش) قرمه‌اش را در خورشتی اعیانی بار می‌گذارد، این را گفت که «این خورش را خوالیگر من چنان پزد که به جهان بامزه‌تر از آن نباشد.»

برای اطلاعات بیشتر درباره‌ محصول جدول زیر را مطالعه کنید.